Als arts in Tanzania ondervind ik bijna dagelijks gaten in mijn medische kennis. Ik kan daarom enorm veel leren van mijn collega’s hier. Ik wil jullie een paar voorbeelden geven.
Op de verloskamers krijgen we vaak te maken met acute situaties, waarbij we snel moeten besluiten om bijvoorbeeld een keizersnede te doen. Om in te schatten of de aanstaande moeder fit is voor OK, moet ik beoordelen of ze geen anemie heeft. Natuurlijk doen we ook een Hb-check, maar voordat de uitslagen daarvan bekend zijn, is moeder meestal al bevallen. Voor die tijd, kijken we naar de conjunctiva en handpalmen om te beoordelen of onze patiënt bleek is of niet. Ik ben hier nu vijf jaar, en ik begin het eindelijk een beetje onder de knie te krijgen. Want het valt niet mee, bleekheid beoordelen bij een patiënt met een donkere huid.
En na de bevalling beoordelen we het kindje. Is het bleek? Cyanotisch? En na een paar dagen op de afdeling, is het geel? Helaas leer je deze vaardigheden niet in de Nederlandse collegebanken.
Want het valt niet mee, bleekheid beoordelen bij een patiënt met een donkere huid.
Een ander voorbeeld: Onlangs werd ik geroepen bij een patiënt op de kinderafdeling. Een meisje van twaalf, met vage klachten van koorts, spierpijn en afgenomen eetlust. Wat mij het eerste opviel, was haar doffe oedemateuze huid, haar doffe haar en haar lege blik. Ik dacht direct aan ondervoeding en wilde op zoek gaan naar een oorzaak (bijvoorbeeld een chronische ziekte als TBC of hiv). Echter, een collega-arts kwam met me mee kijken, en riep al vanuit de deuropening zijn diagnose: mazelen. Hoe kon ik dat nou missen? Ik ben snel plaatjes op gaan zoeken van kinderen met mazelen, maar vond alleen maar voorbeelden van kinderen met lichte huidtypen. Onmogelijk om te vergelijken met mijn patiënt.
Het is onmogelijk om deze afbeeldingen te vergelijken met mijn patiënt.
Hier in Tanzania heeft 99% van mijn patiënten een donkere huid. Maar ook in een Europese spreekkamer komen patiënten vanuit de hele wereld. Waarom leren we hier dan niets over? Waarom weten we niet hoe mazelen zich presenteert bij een Afrikaans meisje? Hoe een Steven-Johnson syndroom eruit ziet bij een man met een donkere huid? Hoe we icterus kunnen beoordelen bij een patiënt van Aziatische afkomst? Of cyanose bij een donkere pasgeborene? Hoe ziet een necrotische teen bij een diabeet uit Ghana er eigenlijk uit? Of een melanoom?
Hier moet verandering in komen. We moeten ons meer bewust worden van de diversiteit in iedere spreekkamer. Om betere en completere zorg te kunnen bieden aan ál onze patiënten. Bij Compendium zijn we hard aan het werk om hier verandering in te brengen. Wij hebben als doel om binnen drie jaar al onze boeken inclusiever te maken. En we zijn al een heel eind. In de volgende boeken hebben we al rekening gehouden met inclusiviteit en diversiteit (te herkennen aan de ronde hoeken): MDL (druk 1), Psychiatrie (druk 3), Acute geneeskunde (druk 4), Cardiologie en vasculaire geneeskunde (druk 5).
Daarnaast hebben we de gratis online cursus Inclusive Medicine opgezet, waar je de gaten in je medische kennis leert ontdekken en aanvullen!
Heb jij tips, suggesties of vragen? Laat het ons weten in een comment hieronder. Of wil je in contact komen met Nathasja, de schrijver van deze blog? Zoek haar op op de Compendium Community.
