Het is donderdag 2 april. Alweer bijna 13.30 uur in de middag. Ik maak mij klaar voor mijn avonddienst. Ik draai een reeks van drie avonddiensten, dus ik ben er al een beetje ingekomen na gisteren. Gisteravond was het rustig, maar dat verschilt in het ziekenhuis per dag.
Ik vergeet bijna mijn kant-en-klaar maaltijd uit de koelkast te halen en denk bij mijzelf misschien moet ik eens een andere maaltijd kopen dan alleen maar lasagne, of gewoon een keer iets vers en gezonds? Voor ik het weet sta ik alweer een minuut in gedachten verzonken voor de koelkast. Ik trek mijn schoenen aan en loop naar beneden om mijn fiets te pakken. Zoals altijd fiets ik in een moordend tempo richting het ziekenhuis. Ik heb altijd muziek in op de fiets. Het liefst iets in techno of deep house sferen. Dan ben ik mentaal helemaal voorbereid zodra ik begin aan mijn dienst. Net als de gewoonte voor mijn dienst altijd een pak te halen terwijl er nog eentje in mijn locker hangt. Handig toch, voor de volgende dienst!
Om 14.45 uur stipt kom ik op de afdeling. Een aantal van mijn collega’s zit al in de koffiekamer. Ik pak een briefje en kijk wat er ligt aan patiënten, het lijkt mij te overzien. Als student word je verdeeld over de afdeling en wordt er gekeken naar waar je het meest van dienst kunt zijn. Dit hangt ook af van hoeveel andere studenten er zijn. Tijdens deze dienst werk ik samen met één andere student en een begeleider om zo het leerwerkprincipe te waarborgen. Oftewel, zelfstandig onderling coördineren en terugkoppelen aan de begeleider. De dienst verloopt soepel. Een loopje naar de PACU, het doen van post-ok neurocontroles, een wond beoordelen, infuus en katheter verwijderen, dat laatste natuurlijk in overleg met de neurochirurg. Aan het begin van de dienst had ik als leerdoel “op zich nemen van de rol van een verantwoordelijk professional” nou en of, dat ik mij een verantwoordelijk professional voelde! Ik was zelfs al op tijd begonnen met rapporteren.
Om 22.00 uur komt een collega in versnelde pas naar mij toe. Ze vertelt dat een van haar patiënten waarschijnlijk een bloeding doormaakt als complicatie na trombolyse vanwege een herseninfarct. Ze vraagt mij of ik mee wil naar de SEH, want dit zou een leerzame casus voor mij kunnen zijn. Wat ben ik blij dat ik zo op schema loop en al klaar ben met rapporteren! We rijden met het bed in een flink tempo naar de SEH waar ik help om de patiënt van bed naar CT-scan over te schuiven. Ik voel de adrenaline door mijn lijf gieren en tegelijkertijd weet ik hoe belangrijk het is snel te handelen. Ik probeer de patiënt gerust te stellen en loop vervolgens met mijn collega mee om achter het raam te gaan staan. De patiënt verdwijnt in de CT-scan en al gauw verschijnen de beelden van de hersenen op het beeldscherm van de computer. Al luisterend naar wat de neuroloog constateert, zag ik stiekem al dat er een bloeding plaatsvond. Ongeveer zo groot als een pingpongbal. Duidelijk. De patiënt kan weer terug op bed overgeschoven worden en met mijn collega en mij terug naar de afdeling. Eenmaal boven aangekomen krijgt de patiënt medicatie toegediend om de bloeding te stoppen.
De avond vliegt voorbij en voor ik het weet zit ik alweer op de fiets naar huis.
Zelfs na mijn dienst of het een dag- of een avonddienst is, fiets ik hard. Verstand op nul, muziek aan en gaan. De dienst speelt zich in mijn hoofd af. Ik hoop dat het goed afloopt met de patiënt. Ondertussen denk ik bij mijzelf wat fijn dat een collega mij vraagt mee te gaan naar de SEH, wat een vet beroep. Het was een enerverende, maar bevredigende dienst en met dat gevoel duik ik mijn bed in!
** Omwille van privacy, worden er geen namen genoemd en zijn sommige situatieschetsen veranderd. **
